شام غــــــــــــــریبانِ مـــــــــــولای شهیدان است
ارض و سَما گریان بــــــــــــــر حالِ یتیمان است
زینب ز دوری برادر دل پـــــریشان می شود(2)
دخت علی فــــــــــــــــــردا در جمع اسیران است
فــــــــــــــــردا سکینه می کند در کربلا غوغا بپا
گوید کنار پیکر بـــــــــــــابش به صد شور و نوا
من آمدم بـــــــــــا تو چسان، بی تو روم از کربلا
همـــــــــــــراه من ای گُل، خار و مُـغیلان است
فــــــــــــــــردا رقیه در خرابه آه و افغان می کند
ایـــــــن بــــلبل شوریده دل، دلها پریشان می کند
ویرانه را از اشک خود، همچون گلستان می کند
از دوری بـــــــــابش، در آه و افغــــــــــان است
خیمه‌ها را یکی‌یکی گشتم 