رو در جــهان چــو خــاتم پـــیغمبران گــذاشت
داغــی گــران بــه ســینه اهــل جــهان گـذاشت
او بُـــد هــمای قُــدسی و عــالم بــر او قــفــس
بــگشود بــال و روی، بـر ان آشــیان گـــذاشت
در راه ســر بــلندی دیــن و رضــای حـــــق
کــوشید تـا کـه بـر سـر این کــار جــان گــذاشت
راحـت بــشد از شــماتت و آزار دشــمنــان
رفــت و غَــمش بـه سینه عـــالم نــشان گـذاشت
رفــت از مــیان امــت و در بــین مــسلمین
از خــود بـه یـادگار دو شــــیئی گــران گــذاشت
هــست آن دو شیء عترت و قرآن که امتش
نــه حـد این شناخت مه حرمت بر آن گــــذاشت
او در گــذشت و فــاطمه دل شــــکسته را
تــنها مـــیان امــــــــــت نـــامــهربان گـــــذاشت
زهــــرا مگر نبود ز عترت که خصم دون
پــس درد و داغ بــر دل ن نـــــوجوان گــــذاشت
شـــیر خـــدا امـــام زمـــان بـود و فاطمه
جــــان را بـــــراه حــــفظ امام زمــــان گـذاشت
وداع پیغمبر(روضه رسول اكرم(ص)) ماتم گرفت حال و هوای مدینه را پوشید کعبه رخت عزا