حضرت زهرا(س)- شهادت
خشکانده بود رایحۀ باغ سیب را
دستی که بسته بازوی مرد نجیب را
از دست داده اند ز گلهای پیرهن
یعقوب های عاطفه صبر و شکیب را
با پای خسته ندبۀ خود تا بقیع برد
مردی که عرش می برد امن یجیب را
باید علی بماند و زهرا سفر کند
باید چه کرد قسمت خود را نصیب را؟
تنها به چاه می شود این بار باز گفت
آن طعنه های مردم دنیا فریب را؟
تابوت مرگ را به سر دوش می نهد
امشب مسیح شانه گرفته صلیب را
اندازه بود چادرش اما کشیده شد