دیشب از سقف کبود خانه ماه افتاده بود
خواب از پلک ترشب تا پگاه افتاده بود
چشم بودو صحنه ی اعدام خوبیها ولی
از کمان چشمها تیر نگاه افتاده بود ...
دیشب آری حرفهای خیس چشمانی غریب
قطره قطره درگلوی خشک چاه افتاده بود
حرف میزدیا بیان روضه ی مکشوف که
از دمش درآسمان شوری براه افتاده بود؟
حرفهایش بوی خشت خونی دیوار داشت...
یاد مسماری که در "در" بود ،آه افتاده بود..
یاد وقتی همسرش از درد یا از احتیاط
دست بر دیوار برمیخاست گاه افتاده بود...
داشت آتش میگرفت از روز های آخرش
اینکه بر رویش چرا شالی سیاه افتاده بود؟!
دیشب آوار سیاهی روی دوش خانه ریخت
دیشب از سقف کبود خانه ماه افتاده بود...
شاعر:نوراء نریمان
اندازه بود چادرش اما کشیده شد