امام حسن مجتبی(ع)-شهادت
عزیز فاطمه فرزند مصطفی حسنم
امام عالمم اما غریب در وطنم
پس از علی که کسی مثل اوستم نکشید
ستم کشیده ترین رهبر زمانه منم
هزار بحر غم و غصه داشتم در دل
که گشت خون و برون ریخت آخر از دهنم
میان خلق به طاووس جنتم مشهور
که جغد شوم غم ، افکنده سایه در چمنم
کجا روم به که گویم که یار در خانه
فکنده شعله زهرجفا به جان و تنم
به جای گل که گذارند بر جنازه من
رسیده چوبه هفتاد تیر بر بدنم
نصیب من همه این بود در تمامی عمر
که بین جمع بسوزم چو شمع و دم نزنم
اگرچه نیست چراغی به تربتم روشن
به بزم اهل محبت چراغ انجمنم
رواست بر جگر پاره پاره در محشر
شراره سر کشد از رشته رشته کفنم
بیاد غربت و مظلومیت پیمبر گفت
که ماهیان همه گریند در غم حسنم
ز سوز (میثم) و فریاد شیعه شد تالیف
کتاب غربت و اندوه و غصه وئ محنم
غلامرضا سازگار
نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگینت