امام سجاد(ع)-ولادت و مصیبت
روز میلادتان چه روزی بود
در مدینه هوا بهاری بود
برق می زد نگاهتان از عشق
وقت یک عکس یادگاری بود
روز میلادتان چه روزی بود
چشم عالم به دستِ آقا بود
سر تبریک گفتنِ به حسین
بین خورشید و ماه دعوا بود
روز میلادتان خدا خندید
فتبارک دوباره نازل شد
حضرت حق برای شیعه ی تو
امتیازات ویژه قائل شد
روز میلادتان زُحل پا شد
غسل در آب حوضِ کوثر کرد
شاد باشش به آسمانی ها
گوش آل امیه را کر کرد
روز میلادتان نسیم آمد
غنچه ها را یکی یکی وا کرد
خنده های تو بس که شیرین بود
هوس شیر و شهدِ خرما کرد
ای کلیم مدینه ی نبوی
مرد شب زنده دار سجاده
همه ی عرش تحت سلطه ی توست
حضرت شهریار سجاده
آسمان ها به پات افتادند
هر زمانی به سجده افتادی
با زبور صحیفه ات آقا
درس دلداده گی به ما دادی
آمد ابلیس شکل یک افعی
نقشه ای شوم را رقم بزند
عددی نیست این فرومایه
که نماز تو را به هم بزند
پوزه اش را به خاک مالیدی
مرحبا، آفرین، چه پیکاری!
تا سلاح البکاء به دستت هست
چه نیازی که تیغ برداری
خاک نعلین هایتان آقا
سرمه ی چشم حوریان بهشت
اشک های زلال نافله ات
عسلِ چشمه ی روان بهشت
بنده گی را به من بیاموزید
نروم سمت لااُبالی ها
کاش می شد بخواهی و بشوم
از ابوحمزه ی ثمالی ها
سیدالساجدین دعایی کن
گره ی کور خورده در کارم
غیر از این جا بگو کجا بروم!؟
با امید آمدم، گرفتارم
سیدالعابدین نگاهی کن
بی پناهم مرا تو یاری کن
نوکرت کربلا نرفته هنوز!
تا نمُردم ز غصه کاری کن
کربلا گفتم و... دلت خون شد
یاد گودال و دشنه افتادی
جگرت سوخت از عطش آقا
یاد اطفال تشنه افتادی
خنده ی نحس حرمله؛ آقا
شده کابوس هر شبت ای وای!
پیش چشم ترت به یغما رفت
چادر عمه زینبت ای وای!
خواندند او را آن چنان و این چنینش 