يا حسين شهيد از عطش لب روي لب مي‌زد و پرپر مي‌زد تير هم بوسه به دندان مطهّر مي‌زد در

از عطش لب روي لب مي‌زد و پرپر مي‌زد

تير هم بوسه به دندان مطهّر مي‌زد

در قفس بود و دگر قدرت پرواز نداشت

سنگ از هر طرفي دور تنش پر مي‌زد

تا كه شمشير به كتف و سر و بازو مي‌خورد

مادري ،‌دستِ شكسته شده ،‌ بر سر مي‌زد

خواهرش از روي تل داشت تماشا مي‌كرد:

چه كسي نيزه به پهلوي برادر مي‌زد؟

نفَسش تا ببُرَد تير سه شعبه كم بود

تير مي‌آمد و بر گوديِ حنجر مي‌زد

كار را تا كه كند يكسره ، قاتل آمد...

خنده بر لب...كه خودش ضربه‌ي آخر مي‌زد

پنجه در بين محاسن زده و خنجر را

داشت بر نقطه‌ي گلبوسه‌ي خواهر مي‌زد

تا كه فهميد ، زني ((واي بُنَيَّ)) مي‌گفت

با لگد بر پسرش بدتر و بدتر مي‌زد

(علي صالحي)