محمد ناصری پیامبر اعظم(ص)-مدح لطافت موج می‌زد در صدایت كه دل بُرد از خدا هم ربنایت خدا خلقت ن

پیامبر اعظم(ص)-مدح

لطافت موج می‌زد در صدایت

كه دل بُرد از خدا هم ربنایت

خدا خلقت نمود و عاشقانه

دمی زل زد به برق چشم هایت

دو دستت تا به سمت عرش می‌رفت

ملك می‌ریخت روی دستهایت

از آن روزی كه بالت را گشودی

كرامت می‌چكید از بالهایت

مبادا تا شود آزرده از خاك

فرشته فرش می‌شد زیر پایت

شب معراج دیدی با دو چشمت

كه اوج عرش بوده ابتدایت

اگر چه ذره‌ام یا كمتر از آن

تو را می‌خواهم آقا بی‌نهایت

خودت فرموده‌ای بابای مایی

تمام هستی‌ام بابا فدایت

تو را با عشق یك جا آفریدند

برای خاطر ما آفریدند 

خدا را آینه هستی، زلالی

تو را همرنگ دریا آفریدند

برای این كه بر عالم بتابی

در اوج آسمان ها آفریدند

هزاران سال قبل از خلق آدم

و قبل از خلق حوا آفریدند

تو اول بودی و آخر رسیدی

تو را منجی دنیا آفریدند

خدا را شكر در راه تو هستیم

تو را پیغمبر ما آفریدند

خدا می‌خواست زهرایی بیاید

تو را بابای زهرا آفریدند

نفس هایت خدایی بود آقا

كلامت دلربایی بود آقا

شبیه انبیا و اولیایش

خدا هم مصطفایی بود آقا

دل تو سبزه زار مهربانی است

تو كارت دلربایی بود آقا

برای این شد اصلاً گنبدت سبز

و گرنه كه طلایی بود آقا

تو می‌بخشیدی و فرقی نمی‌كرد

گدای تو كجایی بود آقا

نشیند گیوه‌هایت تا برویش

زمین، كارش گدایی بود آقا

حسین، از لعل لب هایت مكیده

اگر كه كربلایی بود آقا

الهی من مرید مصطفایم

كه چون با مصطفایم با خدایم...