غزل مدح ومرثیِّه فاطمیِّه
گدای فاطمه و نوکر اباالحسنم هزارشکر که در فاطمیِّه سینه زنم
هزارشکر که عطرولایت مولا گرفته است دراین کوچه ی صفابدنم
میان کوچه سینه زنان فاطمه ام کبود میشود از داغ یاس کوچه تنم
به یادکوچه تنگ ودلی که سنگی بود به یادبغض گلوی غریب انجمنم
چرابه یاس پیمبر مدینه سیلی زد؟! دوباره در تب وتاب غم دل حسنم
نوای خاکیُّ وافلاکیِّ حرم زهراست ندای فاطمه گوید غریب بی کفنم
فدای ناله ی زهرا فدای ذکرحسین به یاد کرب وبلا سرخ میشودسخنم
میان فاطمیُّون سینه میزنم ارباب به انتظارظهورم خوشم که سینه زنم
اندازه بود چادرش اما کشیده شد