چه كنم به فاطميه بدهى دوباره راهم
چه كنم مپرسى از من كه چه هستم و چه بودم
ز صفاى فاطميه به زبان من اثر ده
كه به جاى لحن باشد سخن غمت سرودم
به دلم اشاره اى كن، كه شراره برفروزد
كه بسوزد از محبت، شرر تو تار و پودم
به كنار تو نشستم، سحرى ميان رؤيا
كه ز خواب خوش پريدم، تو نبودى و نبودم
تو نوا بده به ذكرم، تو اثر بده به وردم
تو ثمر بده قيامم، تو صفا بده سجودم
نه تلاش و همت خودع نه خلوص نيت خود
اثر محبت تو، شده مايه ى صعودم
من و درد ماندگارى، من و زخم يادگارى
كه مرا رساند آخر، به عوالم شهودم
ز تو معذرت بخواهم كه هميشه با گناهم
به دل پر از غم تو، غم ديگرى فزودم
به مقام قرب ياران، به امام عشق دوران
به حريم شاه مردان ،بده رخصت ورودم
اندازه بود چادرش اما کشیده شد