نه همی سوزد دلم سوخته جان و تن من
زآتش سینه گل انداخته پیراهن من
گره کار مرا دست اجل باز کند
هرچه تاخیر کند مرگ بود قاتل من
بی صدا شمع صفت سوزم و تن آب کنم
نشنود هیچ کسی ناله من شیون من
مقصد خصم عیادت نبود از زهرا
قاتلم آمده بر دیدن جان کندن من
بیم دارم که من از ضعف تحمل نکنم
طفل من سر نگذارد به روی دامن من
گلشنم نورس و گلها همه نشگفته بود
باغبانی تو علی جان تو و گلشن من
گرکه بر پای نخیزی به برت معضورم
این قدر نیست به جان تو توان در تن من
اندازه بود چادرش اما کشیده شد