نشسته بر رخ غبار عزا، گشته غم به دلِ شیعیان فایق به دست دشمن ز زهر

نشسته بر رخ غبار عزا، گشته غم به دلِ شیعیان فایق

                                به دست دشمن ز زهر جفا، کُشته گردیده حضرت صادق

مدینه شد همچوکرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)

                         ببین ای دل شعله ور شده غم، سوزداز شررش جان هر عاشق

ز زهر کینه فتاده ز پا، جعفربن محمّدنِ الصادق (2)

                                    مدینه شد همجو کرب و بلا، دریغا و آه واویلا (2)

ز اشک وخون چشم اهل ولا، زین عزا و مَحَن گشته طوفانی

                                    رود اکنون زین مصیبت و غم، خانۀ دل ما رو به ویرانی

مدینه شد همچو کرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)

                                    چه حزن انگیز از مدینه رسد، با نوای عزا آه غربت او

ببر گلهای سرشک مرا، ای صبا ز وفا سوی تربت او

                                    مدینه شد همچو کرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)