این اشک و نعمتی است که آسان نمی دهند
این فیض و را همیشه فراوان نمی دهند
باید چو مادری که جوان داده گریه کرد
ور نه اثر و نه دل سوزان نمی دهند
پر می کنیم و نقش تمامی سال را
جز بین روضه فرصت جبران نمی دهند
یک قافله نشد که به مقصد برد مرا
گویند و جا به بی سر و سامان نمی دهند
ارباب من ز نوکر خود دل بریده ای
خوبان مگر که دل به گدایان نمی دهند
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین