شوری ست به جان ما ز جانانه ی ما
هر دم به خروش عشق خمخانه ی ما
با ذکر "علی،علی" به اعلی برسیم
کوثر، نمی از جرعه ی پیمانه ی ما
گویند که جای گنج ، ویرانه بود
حب تو گرفته جا به ویرانه ی ما
ما زاده ی هر کجا که باشیم، بدان
تنها "نجف علی" بود خانه ی ما
باکی نبود چو "ابن سکّیت" شویم
در راه تو بگذرد ز سر، شانه ی ما
وقتی "نبأ عظیم"، گفتند علیست
فرداست قیامتم ز دردانه ی ما
ما را چو به راه میکده خاک کنند
هر روز خدا،به جاست افسانه ی ما
شاعر:وحید دکامین
توضیحات:
ابن سکیت(با کسره سین و تشدید کاف)
محضر امام جواد و امام هادی (علیهما السلام) را درک کرد و از شیعیان خاص آن حضرات به شمار می آید.
متوکل عباسی او را به خاطر علم و فضلش معلم فرزندان خود، معتز و مؤید قرار داده بود؛ روزی متوکل از او پرسید: این دو فرزند من نزد تو عزیزترند یا حسن و حسین؟ پاسخ داد: به خدا سوگند که قنبر غلام علی بن ابی طالب، از این دو و پدر این دو نزد من گرامی تر است؛ و به نقلی برخی از فضائل و مناقب امام حسن و امام حسین علیهما السلام را بر شمرد و بدین سان ارادت خود را به اهل بیت عصمت علیه السلام آشکار می کرد.
متوکل با شنیدن پاسخ صریح او چنان بر آشفت که دستور داد زبان او را از پس گردنش بیرون بکشند و این گونه او را به شهادت رساند. شهادت او در سال 246 هجری و به سن پنجاه و هشت سالگی رخ داد
در روایتی می‌خوانیم که:پیامبر اکرم در تفسیر "عَم‌َّ یَتَسَآءَلُون‌َ * عَن‌ِ النَّبَإِ الْعَظِیم"(سوره نبأ قرآن)فرمودند :"منظور ولایت علی است که درباره آن در قبر و قیامت سؤال می‌شود"
(تفسیر البرهان، محدث سید هاشم بحرانی، ج 8، ص 196)
بنویس زان روایت سر تا به پا عرق