حـتی خـدا مـيان حسـينيهء غمـش

شبهای قدر محترم و با فضيلت اند
                                                              امّـا نمی رسند به شبهای مـاتمش

امروز نه، غروب همان سال شصت و يك
                                                              مـا را گـره زدنـد به نخـهای پـرچمش

اين دستمال گـريه پر از نـور می شود
                                                    وقتی به دست روضـهء خورشيد می دمش

چشمی كه از برای تو گريان نمی شود
                                                                بايد حـواله داد به دست جـهنمش

جانم فدای ِ محتشم خانواده ات
                                                          با اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتمش

علی اكبر لطيفيان