حضرت قاسم بن الحسن(ع)
بس که زخم از چار سو بنشسته بر زخم تنم
پیرهن مانند تن، تن گشته چون پیراهنم
ای عمو باز آو، بر من یک مبارک باد گو
کز حنای سرخ خون گردیده گلگون دامنم
گشته ام نقش زمین مگذار پامالم کنند
گر چه پرپر گشته ام آخر گل این گلشنم
بی زره آورده ام رو جانب میدان عشق
تا بدن صد چاک تر گردد به زخم آهنم
دوش با من گفتی ای جان عمو قربان تو
آن که در راه عمو باید فدا گردد منم
زودتر بشتاب و جسمم را ببر گیر ای عمو
زآنکه می خواهم در آغوش تو دست و پا زنم
من به جای اکبر و تو نیز همچون مجتبی
دست افکن چون پدر از مرحمت برگردنم
ای همه فریاد رس آخر به فریادم برس
زیر دست و پا شکسته استخوان های تنم
جنگ را بگذار و از چنگ عدویم وارهان
دوستم آخر برون آر از میان دشمنم
(میثم) از این آتش سوزان دل و جان را بسوز
تا زسوزت شعله بر خلق دو عالم افکنم
بازم از واقعه دشت بلا یاد آمد