ای وای من که دلبرم از دست می رود
این دلخوشی آخرم از دست می رود
پیراهنش عجیب بوی سیب می دهد
این یادگار مادرم از دست می رود
امشب میان خیمه سرم روی پای اوست
فردا ولی برابرم از دست می رود
زیر گلوش سرخ شده، گل درآمده
این غنچه های پرپرم از دست می رود
عصری که صحبت از سر و تیغ و سنان نمود
گفتم مگو که حنجرم از دست می رود
با من مگو ز صبر که بی تاب می شوم
وقتی که روح پیکرم از دست می رود
همراه خود قبیله به گودال می بری
مادر، پدر، برادرم از دست می رود
باید از این به بعد به آفتاب خو کنم
انگار سایهء سرم از دست می رود
شاعر: مصطفي هاشمي نسب
گرچه دلم با دیگران در انفصال است