گرفته غصه و غمها تمام دور و برت
طواف میکنم این روزها به دور سرت
عزیز من چه شده بین بستر افتادی
هزار زخم نشسته به روی بال و پرت
منم علی ، نظری کن ، من آشنای تو ام
مگر که تار شده آسمان چشم ترت؟
قرار بود همیشه کنار هم باشیم
چگونه اوح بگیرم بدون بال و پرت
گمان نکن که ندیدم رخ کبود تو را
عیان نما رخ خود را برای همسفرت
تو را به جان علی کار خانه را تو نکن
که مخفیانه نگیری دو دست بر کمرت
چه کرده با حسنت که هنوز می لرزد
چه کرده قصّه کوچه ، جه کرده با پسرت ...
شاعر: وحيد محمدي
اندازه بود چادرش اما کشیده شد