سمت نوکریش را که به هرکس ندهند
پر طاووس قشنگ است به کرکس ندهند
پخته ی عشق بشو تا که به اوجت ببرند
که در این میکده پیمانه به نارس ندهند
خوب و بد در نظر دلبر ما یکسان است
باده ی ناب به یک شخص مشخص ندهند
گر که رفتی پی دیدار کریمان خوش باش
چون محال است که دیدار تو را پس ندهند
زائرش شافی دردست و به محشر شافع
این مقامات به عیسای مقدس ندهند
اشک را روزی هر چشم نکرد است حسین
میوه ی تازه که بر شاخه ی پر خس ندهند
بکن این جامه ی دنیا ز تنت چون عابس
سوختن در غم او را به ملبس ندهند
سجده ی شکر بجا آر که عبدش هستی
منصب نوکریش را که به هر کس ندهند
پر طاووس قشنگ است به کرکس ندهند
پخته ی عشق بشو تا که به اوجت ببرند
که در این میکده پیمانه به نارس ندهند
خوب و بد در نظر دلبر ما یکسان است
باده ی ناب به یک شخص مشخص ندهند
گر که رفتی پی دیدار کریمان خوش باش
چون محال است که دیدار تو را پس ندهند
زائرش شافی دردست و به محشر شافع
این مقامات به عیسای مقدس ندهند
اشک را روزی هر چشم نکرد است حسین
میوه ی تازه که بر شاخه ی پر خس ندهند
بکن این جامه ی دنیا ز تنت چون عابس
سوختن در غم او را به ملبس ندهند
سجده ی شکر بجا آر که عبدش هستی
منصب نوکریش را که به هر کس ندهند
شاعر: سید پوریا هاشمی
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین