... ای اُف بر اين زمانه و ای اُف به روزگار ! تا کی شکست ، خرد شدن ، بغض ، انتظار ؟ تقويم ها نبود ت

... ای اُف بر اين زمانه و ای اُف به روزگار !

تا کی شکست ، خرد شدن ، بغض ، انتظار ؟

تقويم ها نبود تو را ناله مي کنند

در سال های ساکت و بی روح و مرگبار

تقويم ، بي تو ، هرچه که باشد قشنگ نيست

فرقي نمي کند (چه زمستان و چه بهار)

حتي تمام فلسفه ها بی تو مبهم اند ؛

مرزي نمانده بين جهان ، جبر ، اختيار

دنيا پر است از همه ی چيزهای شوم

از هرچه اتفاق عبث ، تلخ ، ناگوار

از زندگي به شيوه ی حيوان ، ولي"modern "

يعنی که : کار ، پول ، هوس ، کار ، کار ، کار ...

از"ism" هاي پرشده از پوچ ِ پوچ ِ پوچ

از طرز فکر های طرفدار انتحار

از هرچه ريشه اش به حقيقت نمي رسد ؛

از ماسک های چهره نما ، اسم مستعار

ازجنگ های خانه برانداز و بی دليل

از قتل عام ، بمب ، ترور ، چوبه های دار

دنيا شبيه بشکه ي باروت ، شب به شب

نزديک مي شود به عدم ، مرگ ، انفجار

من شرط بسته ام که می آيی و مطمئن

هستم برنده مي شوم آخر در اين قمار

يعني که مي رسي و جهان پاک مي شود

از هرچه جسم فاسد و اشباح نابکار

آن وقت با دو دست خودت پخش مي کنی

در بين تشنگان جهان ، سيبِ آبدار

حرف دلم عصاره ی اين چند واژه است :

تاکی شکست ، خرد شدن ، بغض ، انتظار ؟

اين شعر اگر چه قابلتان را نداشته

آقا! فقط قبول کنيدش به يادگار

اصلاً براي اين که بفهمم چه گفته ام

انگشت روی مصرع دلخواه خود گذار :

يک شعر عاشقانه که می خوانی اش و يا

يک مشت درد دل که نمی آيدت به کار

مهدی زارعی