چه غزل ها که به دست لبت ایجاز شدند
چه سخن ها که نگفتی ...که همه راز شدند
باخبر از غم ژرف تو نبودند ای عشق
شاعرانی که تو ر ا بی خبر آواز شدند
حرف های تو به گوش کر تاریخ نرفت
اشک های تو ولی خانه بر انداز شدند
پس سکوت تو به قهر همه عالم آمد
که صداهای عبث بعد تو آغاز شدند
چشم های حسد و کینه ی دوران بودند
زخم هایی که به روی دل تو باز شدند
چاه هایی که عمیق آه تو را فهمیدند
تاول داغت را قله ی قفقاز شدند
بعد تو چشم زمین از سر هر خواب پرید
پلک ها مسخ شدند و پر پرواز شدند
( سودابه مهیجی )
با تشکر از خانم مهیجی به خاطر ارسال این شعر
مردِ میدان نشَست در خانه