ساقی رسید پس در میخانه پر شود
باده بریز باده که پیمانه پر شود
جامی بده، حیاتِ دوباره مرا ببخش
جامی که جان ز حضرت جانانه پر شود
آری علی علی همه را مست می کند
در بین شهر نعره ی مستانه پر شود
سنگم بزن به حبّ علی که ملال نیست
لیلای شهر آمد و دیوانه پر شود
اصلاً تمام بال و پرم پیشکش به او
اطراف شمع از پَر پروانه پُر شود
بالم شده است صید نگاه تو یا علی
مثل ریاح عبد سیاه تو یا علی
باید به پای دار تو ما سر بیاوریم
شاید ز کار زلف تو سر در بیاوریم
باید که خاک کوی تو را در سبو کنیم
سوغاتی از دیار تو، ساغر بیاوریم
وقتی که صحبت از نجف و آن مناره هاست
کم مانده ما ز شوق تو پر در بیاوریم
ما را در آسمان نجف تا که پَر دهی
سجده به خاک مقدم قنبر بیاوریم
شأن غلامی تو همان شأن انبیاست
روشن شود چو رو سوی محشر بیاوریم
انگشتری بده، که سلیمان بنا کنی
یا نسخه ای بده که مسیحا دوا کنی
هر ذره پای بوس تو شد درّ ناب شد
زر نه، ابوذری شده و آفتاب شد
این غوره های ما که به ساغر نمی رسید
در دست تو فشرده شد آن گه شراب شد
بالای تاج و تخت سلیمان نوشته اند
هر کس که شد غلام تو عالیجناب شد
ادعیه ی قنوت نبی با تلاوت-
"یا عالیُ به حق علی" مستجاب شد
وقتش شده است، فدیه بگیری به ذوالفقار
قربانی ات که بیش ز حدّ نصاب شد
سر گر نشد فدای تو سربار می شود
میثم تبار عاقبتش دار می شود
از بس که هست در دل من اشتیاق تو
دیگر نمانده طاقت صبر از فراق تو
درد مرا نگاه مسیحا دوا نکرد
آن مرهمی که کرده به زخمم افاقه، تو
از گوشه ی نگاه تو سلمان درست شد
این شیوه ی تو بوده و سبک و سیاق تو
باید که استحاله شوم، خاک پا شوم
دفنم کنند در نجف تو، عراق تو
باید که حرف از تو و زهرا وسط کشید
تا خوش بیاید این سخنم در مذاق تو
ساقی باده های طهورا نظر نما
ای ایلیای حضرت زهرا نظر نما
شاعر : محسن حنیفی
بنویس زان روایت سر تا به پا عرق