عالم شده است مومن ایمان طور تو
روشن مسیر سبز اجابت ز نور تو
تفسیر می کند نفحاتت بهشت را
برپاست شیعه از برکات حضور تو
عمری کنار هر قدمت در مسیر فیض
گل می دمید از سر راه عبور تو
روشنگر صراط سماوات می شود
تصویر زندگی سراسر غرور تو
ما بین آسمان و زمین در طلوع شکر
وردی نبود مثل زبان شکور تو
درس رضا به تیغ قضا می دهد به ما
تسلیم محض ِ قلب سلیم و صبور تو
ای بی کران ِ اوج نگاه تو آسمان
هر آینه نگاه تو را می خرم به جان
اعجاز می کند کلمات قصار تو
دل می برد ز سینه ی سینا قرار تو
درس عظیم بندگی و عشق می کرفت
یک عمر جبرئیل امین در کنار تو
ماندند شاعران همه مبهوت و مات در
توصیف آسمانی مجد و وقار تو
ترسیم جایگاه ولایت رسالتت
یک جامعه است مخلَص عمر و شعار تو
ای معدن علوم الهی ، نشسته اند
چشمان خلق خیره به این شاهکار تو
شد زنده از کلام تو ایمان شیعیان
عزّت گرفت شیعه از این ابتکار تو
نام تو چلچراغ مسیر هدایت است
ای مهربان گدای تو بودن سعادت است
گاهی بخر برای خودت این غریب را
گاهی نگاه کن به دل خسته ی گدا
نام تو را تجلّی رحمت نوشته اند
یعنی منم گدا و تویی روح هل اتی
آقا سحاب لطف و کرامات بی حدت
باریده بی حساب به قلب کویرها
شوق زیارت حرمت را که داده ای
حالا ببر مرا به حوالی سامرا
گلدسته ها و گنبد تو گرچه ریختند
با همّت دوباره ی ما می شود به پا
شش گوشه ی ضریح تو را می توان نوشت
از محضرت سلام به سلطان کربلا
این عبد بی مرام خودت را قبول کن
ای با صفا غلام خودت را قبول کن
وحيدمحمدي
هر شب اگر کبوتر دل سوی کربلاست 