خدایا به نطق گهربار طاها
مرا منطقی ده ز لطفت توانا
که از مدحت ذات امّ الائمّه
کنم پر ز مشک ختن سطح غَبرا
چه بانو که ضدّین جمع است در وی
جز او کیست در دهر انسیّه- حورا؟
چا بانو که مشکات نور الهی
هیَ النّور نورٌ عَلی نورِ فیها
چه بانو که مصداق کوثر به قرآن
بود مادحش ذات خلّاق یکتا
چه بانو که ختم رسل اصل خلقت
مخاطب نموده به امّ ابیها
چه بانو ز مردان عالم فراتر
تقیّه، نقیّه، زکیّه- مسمّی
به جز باب و شوهر به اقلیم هستی
عقیم است بر مثل وی مام دنیا
چه سارا، چه هاجر، خواتین جنّت
همه صورتند و بتول است معنا
نگویم بود صورتش سورة الشّمس
فَوَا...ِ رویش مِنَ الشَّمس اَضحی
به شمس و قمر کی توان داد نسبت
مَه و مهر از نور او گشته پیدا
زنان گر شدی همچو زهرای اطهر
ببردی ز مردان سَبَق جنس حوّا
پیمبر که قولش بود وحی منزل
مکرّر بگفتی فداها اَبوها
سزا بود خوانند دخت خدایش
نبودی اگر لَم یَلِد حیّ اعلی
مسیحی گر آورده مریم- برآمد
از او یازده پیشوا بر مسیحا
خدای زمین و زمان جَلَّ شَانَه
عطا کرده شان و مقامی به زهرا
که خود انبیای اولوالعزم و مرسل
به وقت گرفتاری اندر بلایا
به ظلّ عنایات این کان عصمت
به رسم توسّل گزیدند ماوا
نباشد شفیعه اگر روز محشر
رهائی ز دوزخ به کس نیست اصلا
خدایا حسینی ندارد لیاقت
به مدح و رثا گفتن آل طاها
گناهان او را به زهرا ببخشا
موفّق بفرما شود اهل تقوا
مرحوم حسینی
اين آستان كه هست فلك سايه افكنش