گریه کن گریه عزیزم که سبکتر بشوی
وقت آن نیست که اینگونه کبوتر بشوی
همسر تازه جوانم نکند خسته شدی
نکند باعث تنهایی حیدر بشوی
قول دادم که حواسم به حسین ات باشد
پس نبینم که دگر فاطمه مضطر بشوی
کاش می شد گل یاسم که بخندی از نو
کاش می شد بشکوفی و معطر بشوی
می کشی شوهر خود را زخجالت گر تو
چهره نیلوفری دیدار پیمبر بشوی
راستی خانه ی ما را چه کسی آتش زد ؟
ای گل من چه کسی خواست که پرپر بشوی ؟
بغض خود را بٍشکن چونکه علی مایل نیست
با غم و غصه در این خانه به آخر برسی
ای که با خنده تو بیگانه شدی پس بانو
گریه کن گریه عزیزم که سبکتر بشوی
یاسرمسافر
اندازه بود چادرش اما کشیده شد