((حبًٌ عليٍٍٍّ حسنه لا تضرمعها سيئهًٌ )) محبت علي (ع) حسنه اي است كه با وجود آن هيچ گناهي به ان

((حبًٌ عليٍٍٍّ حسنه لا تضرمعها سيئهًٌ ))

محبت علي (ع) حسنه اي است كه با وجود آن هيچ گناهي به انسان صدمه نمي رساند

(بحار ج 9 ص 401)


خواب پریشان


قلبش گرفته بود و یک گوشه ای نشست

یک جرعه از طهور و بشد بعد آن چو مست

با عاشقی که مرصیه ها را به شعر بست

ناگـــه میان خلـــوت او بغـــض او شکست

حـال و هـواش حال و هوایی عـجـیـب بـود

عطر اتاق بوی خوش یاس و سیب بود

*

یک لحظه بعد بهر وضوع سمت آب رفت

همچون خمار سمت سبوی شراب رفت

در ورطـــــه ی خیـــال پی آفــتاب رفت

بهــــــر زیـــــــارت نگــه بو تـــراب رفت

در سجده گاه عشق چو دریای خون بدید...

بی اختیار شد و گریبان خود درید

*

یک باره در وجود خودش خانقاه دید

خود را درون خانه آن دخت شاه دید

شه را خراب و مست خوش باراله دید

رویش به آسمان و دو چشمش به ماه دید

مرغابیا نو حلقه ی در دست به دامنش

باشد چو عرش و فرش خرامان رفتنش

*

دیدش که سمت مسجد و سمت خدا رود

بـــــهر وصــــــال حضـــرت حق بی ریا رود

او شاه عالم است و ولی چونه گدا رود

بر خیـــر مقدمـــــش همه ی کبریا رود

میرفـت تا مســـبب کربوبـــلا شود

تا بعد رفتنش دو جهان در عزا شود

*

شب در گذار رفتنو وقت سحر شده

گویا که سجده لیل عروج دگر شده

واویلتا که معـــجز شق القمر شده

ناگه تمام کون و مکان پر شرر شده

تا فزت رب کعبه ز شیر خدا شنید

وقت سحر ز خواب پریشان خود پرید...!

سعید مازندرانی