زآن طشت پر ز اشك خون در مقابلش
پيدا بود كه زهر چه كرده است با دلش
مظلوم چون على و به مظلوميش گواه
آنخانه نبى كه بود در مقابلش
او حاصل نبوّت و بيداد دشمنان
از آب شعله خيز، شرر زد به حاصلش
عمر حسن ز عمر على سخت تر گذشت
تا آن كه مرگ آمد و حل كرد مشكلش
از ورطه اى كه بود كران تا كران ملال
موجى زد و رساند، شهادت به ساحلش
هر مرد راست محرم دل همسرش، ولى
غربت ببين كه همسر او گشته قاتلش
از زهر، پاره پاره و از صبر، ريزريز
قرآن برگ شهادت بود دلش
چشمش به لطف اوست «مؤيّد» كه دم زند
گاه از مصائب وى و گاه از فضايلش
دید چون نیست، به جز غصّه انیس دگرش