پاى عشقى فتاده از نفسم كاروانى نهفته در جرسم مفلسى از تبار شوق توام دامن آلوده تو در هوسم موج آه

پاى عشقى فتاده از نفسم

كاروانى نهفته در جرسم

مفلسى از تبار شوق توام

دامن آلوده تو در هوسم

موج آهم، شكسته‏تر ز دلت

غير يار كريم نيست كسم

نَفَسِ من مقيم سينه توست

من صدايى شكسته در قفسم

سايه مرحمت شدن چه‏خوش‏است

نور تو مى‏رسد ز پيش و پسم

تا مرا از تو ياد مى‏آيد

به لبم يا جواد مى‏آيد

پى وصلى شكسته‏بال‏توام

منتسب بر توام كه مال توام

تا مگر لب نهم به‏لعل لبت

گوئيا كوزه سفال توام

جز تو را گر حرام مى‏دانم

پى يك بوسه حلال توام

صبغة اللَّه، روى ديدنى‏ات

سائل رنگى از جمال توام

نقص را مى‏كشم به پرده اوج

ناقصم گرچه، با كمال توام

گر جنون رابه غير، ميلى نيست

جز دل ما مزار ليلى نيست

تا روم از دلم تو باز بيا

مى‏كشم ناز با نياز بيا

خانمان سوزتر ز عشق تونيست

گل يثرب، مه حجاز بيا

خانه‏ام را خراب ساز خراب

با من خسته دل بساز بيا

تنگ شد خانه معاش دلم

دست كن زير جانماز بيا

دست بگشاى بر شفاى دلم

تا هدايت شوم به راز بيا

تا گريبان درم به حيرت عشق

همتى لطف كن به غيرت عشق

مى‏توان گر ز هجر ناله كشيد

بايد از شوق بند عمر بريد

من عصاى توام كه نطق نمود

برگ زيتون، دلم كه فيض چشيد

من كلامى فتاده از لب تو

چشم من اشك چشم تو كه چكيد

بيت و مسجد گذارى از قدمت

منت كوفه از تو گشته مزيد

دست كوتاه و وصل يار بلند

نقص كى جانب كمال‏رسيد؟

حرز تو كار ساز و بنده اسير

مددى يا جواد دستم گير

قيمت من به حسن بودن‏توست

دل من در پى ربودن توست

رخصت لطف را مهيا كن

ديده محتاج رخ گشودن توست

دل به قيد يقين خويش بگير

كاستى در پی فزودن توست

گرچه رويت وسيع و آينه تنگ

رزق آئينه‏هاتودن توست

تو اذان هميشه برپايى

گوشها در پى ودن توست

«لا اله» از تو مى‏شود « الا»

كه تو وجه اللهى و نور خدا

نشود هيچگه تلف غم تو

گيرد از هر سلف خلف غم‏تو

شأن تو شأن مرتضى باشد

سيرت شاه لو كشف غم تو

جبرئيل است خاكسار درت

مايه عزت و شرف غم تو

سينه چاك چاك شوق، صدف

گوهر خالص صدف غم تو

مشهد و كربلا و سامرّا

مكه و يثرب و نجف غم تو

چون دلت را كريم مى‏دانم

كرمت را قديم مى‏دانم

در طريق غم است حكم خدا

دوستدار تو اوفتد به بلا

شرح معشوق مى‏كند هردم

عاشق غم كشيده رسوا

روى تو روى حيدر كرار

بوى تو بوى اكبر ليلا

گوش دل باز مى‏كنم چو تو را

العطش مى‏رسد ز كرب و بلا

اربا ارباست آن يكى به زمين

تو هم اينجا شكسته بابا

اين جواد و على است افتاده

آن حسين و رضاست جان داده

محمد سهرابی