اميري حسينٌ و نعم الامير
ما را تمام خلق شناسند با حسین
ما نوکریم و حضرت فرمانروا حسین
ناز طبیب و مِنَت مَرهَم کجا کِشی؟
وقتی که هست تربت پاکش دوا حسین
با هر طپش ز سینه ي ما میرسد به گوش
ای پادشاهِ تشنه لب کربلا "حسین"
مِنَتْ خدایِ عزّوجل را که لحظه ای
ما را به حال خویش نکرده رها حسین
در روز حشر سینه زنان ناله می کنیم
شور و نشور میکند آنجا به پا حسین
نوکر کنار سفره ي ارباب دل خوش است
شکر خدا که گشته خریدار ما حسین
آری وصیّت همه ي ما همین بُوَد
بر روی قبر ما بنویسید:"یا حسین"
(مجيد خضرايي"دعبل")
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین