ای پادشاه ملک خراسانمان رضا
نی نی غلط بدی شه هفت آسمان رضا
تو برتری ز هفت و چهار و نه و دو تا
ای برتر از خیال و قیاس و گمان رضا
استار و مهر و کوکب و سیاره و قمر
در پیش نور طلعت تو بی نشان رضا
صد همچو حاتم است گدای غلام تو
حافظ غبار پای تو اندر بیان رضا
یارای وصف علم تو نارم که علم تو
افزون ز کل ذره ی صد کهکشان رضا
ار یک نظر ز لطف و عنایت کنی به نار
گردد شراره رشک ریاح جنان رضا
در دل حوائجیست نگویم که دانیش
ای کلک رزق حق بودت در بنان رضا
باید ((امین)) که خاک حرم توتیا کنی
کینجا بود حریم شه ملک جان رضا
دید چون نیست، به جز غصّه انیس دگرش