امام حسین(ع)-مناجاتی
این حسین است كه هر گمشده را راه دهد
بر زمین خوردهٔ خود برگهٔ درگاه دهد
این حسین است كه هر غم زدهٔ عاشق را
كنج میخانهٔ خود سوز دل و آه دهد
این حسین است كه بر سالك وامانده ز راه
بهر طی كردن ره توشهٔ همراه دهد
اوست كز نای بریده به نواهای سكوت
قوّت ناطقه و نالهٔ جان كاه دهد
راه مقصود دراز است، بنازم به حسین
كه نشان راه خدا از ره كوتاه دهد
راهیان را به بیابان طلب بسپارد
تا كه در وادی خود خیمه و خرگاه دهد
او خداوند كرم پادشه جود و سخاست
كی به سائل درم و رزِ به اكراه دهد
چون به یك روضه پسندید یكی قطرهٔ اشك
سیل از آن قطره به كفار به ناگاه دهد
این چنین است كه با دست یداللّهی خود
برگ سبز فرج منجی دل خواه دهد
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین