اشک غربت به چشم های فلک
رخت ماتم به قامت دنیا
بوی شهر مدینه پیچیده
بین هر کوچه از بهشت خدا
**
بوی غربت همیشه می آید
از سر قبر بی چراغ کسی
دل تنگ مدینه میسوزد
از تب شعله های داغ کسی
**
جان عالم فدای قبری که
غیر خورشید سایه بانش نیست
نه ضریحی نه سقف آینه ای
بر سرش غیر آسمانش نیست
**
دل من باز روضه میخواند
روضه ی غربت شقایق را
روضه ی حرمت و شکستن آن
روضه ی گریه های صادق را
**
روضه ای را که باز میخواهند
پر پروانه را بسوزانند
اصلا انگار عادت آنهاست
نیمه شب خانه را بسوزانند
**
ای امام غریب من آن شب
دشمنت داشت خنده سر میداد
با طنابی که بست دست تو را
تا کشیدند عمامه ات افتاد
**
نه عبایی به روی دوشت بود
پا برهنه ز خانه ات بردند
ای محاسن سفید شهر رسول
خون دل اهل خانه ات خوردند
**
بین آن کوچه ای که باریک است
چه غم گریه آوری داری
از زمین خوردن تو فهمیدم
بی کسی ارث مادری داری
**
ارث آن مادری که در کوچه
صورتش در هجوم سیلی بود
بعد از آن ضربه سخت وا میشد
پلک هایی که شد سیاه و کبود
**
ولی آقا خیالتان راحت
بین آن کوچه ظلم باطل شد
معجر مادر زمین خورده
بین صورت و دست حائل شد
**
گرچه بردند وحشیانه تو را
تازیانه نخورد همسر تو
خانه ات را اگرچه سوزاندند
زخم خاری ندید دختر تو
**
گرچه بردند وحشیانه تو را
خواهرت بین شهر دیده نشد
از عقب بی هوا به پنجه ی باد
موی طفلت دگر کشیده نشد
امام صادق(ع)-شهادت کسی که وحی در آیینۀ کلامش بود حدیث نور به لبها علی الدوامش بود نگین چمبر افلاکی� 