اينكه جاري شدست كوثر ماست
سيب تنهايي پيمبر ماست
اينكه يك شب نشسته زير كساء
چادرش سايه سار محشر ماست
آنقدر مهربان ودلسوز است
همه جا فكر روز آخر ماست
هرچه خواهم نگفته ميداند
راست ميگفته اندمادر ماست
پدرو وشوهر وپسرها نه
نوكرش هركه هست سرور ماست
ردّ پايش هميشه تازه و تر
به روي خاطرات دفتر ماست
ميوه ي شاخسارتوصيفش
هر زمان چيده ايم نوبر ماست
مزرعه سيب عطر ياس سپيد
ابر باران كه شور آور ماست
يادگار تبسم زهراست
يادگاري كه روح پرور ماست
در هجوم هزار سنگ بلا
گر چه از شيشه هست سنگر ماست
دختر آفتاب و همسر ماه
حضرت فاطمه سلام الله
اي شب قدر حضرت مولا
قلم ما كجا و قدر شما
نام تو دسترس ترين ساحل
روح تو بيكران ترين دريا
عرشيان را تو شهره بر زهره
فرشيان راتو حضرت زهرا
گوشه چشمي به ما نما امشب
اي شفاعت كننده ي فردا
تو همان هديه اي كه بر پدرت
داده يزدان به ليلةالاسراء
اي ستون چهارده معصوم
بي تو بي محورند آل كساء
من چگونه بگويمت انسان
يا چگونه بخوانمت حوراء
نام تو خلق كرده اين گُل را
عطر تو آفريده اين دل را
روشنا ديدنت نخواهد چشم
زين سبب رو گرفتي از اعما*
ما مريدان راه مجنونيم
عاشقان قبيله ليلا
هديه ي روز مادرت مادر
صد و ده بار ذكر يا حيدر
با دلي كه هميشه عابر توست
دل ما صبح وشام زائر توست
چه غم ازدوري تو تا وقتي
كه پرستوي دل مهاجر توست
دل من اين دهاتي ساده
يكي از مردم عشاير توست
رود چشمان جاريم دريا
هرطرف ميروم مسافر توست
نام تو نان سفره عشق است
سفره اي كه هميشه شاكر توست
بر روي خشت خشت خلقت من
جاي انگشتهاي ماهر توست
تو نبودي نبود خلقت هم
خلق هفت آسمان بخاطرتوست
منكه درمانده ماندم از فضلت
خوش به حال كسي كه شاعر توست
روز زن هديه ميدهد مولا
بر تو صد باغ ياس يا زهرا
بيقرار علي قرار علي
هديه ي خاص كردگار علي
دختر رحمت خداوندي
مادر يازده بهار علي
گر نبودي نبود مهر و مهي
كه بگردند درمدار علي
مثل خورشيد سر زدي تا كه
سررسد شام انتظار علي
قُوَت قلب حضرت مولا
رجز بين كارزار علي
نسل سادات كز شما باشند
مي درخشند در تبارعلي
بهترين بانوان كنيز تواند
بانوي خوب وخانه دارعلي
با علي بودن افتخار توست
با تو بودن هم افتخار علي
باتو نورانيست شبهايش
بي تو تار است روزگار علي
به به از اين يگانگي توحيد
مرتضي يار تو ، تو يار علي
بي تو هنگام حمله دشمن
كس نباشد به خانه يار علي
بشكند دست آن ستمكاري
كه گرفت از علي چنين ياري
شاعر: مهدي ميري
*(اعما:روشندل،نابينا)
اين آستان كه هست فلك سايه افكنش