یک زن تمام خلقت حق را بهانه شد
یک زن میان عالم و آدم یگانه شد
یک زن که بود که مظهر تکثیر آفتاب
هم درد مرد چاه به آه شبانه شد
در سینه داشت نغمه ی شبهای تار تار
آهنگ بی ترانه ی شب را ترانه شد
یاس سپید روی شقایق تبار عشق
آماج شعله ، میخ درو تازیانه شد
یک قبر بی نشان از او ماند زیر خاک
آن قبر بی نشانه خدا را نشانه شد
شاعر : اسماعیل رضازاده
اندازه بود چادرش اما کشیده شد