قصه این است یک سفر با سر آن سری که ز بهترین ها سر از خلیل و مسیح و موسی سر از سر جبرئیل حتی سر د

قصه این است یک سفر با سر

آن سری که ز بهترین ها سر

از خلیل و مسیح و موسی سر

از سر جبرئیل حتی سر

داشت آغوش مصطفی جا سر 

 رفت بالای نیزه اما سر

دلبری به همراهش

سر آب آوری به همراهش

دختر و خواهری به همراهش

طفل بی معجری به همراهش

قوم غارتگری به همراهش

می رود سمت کوفه حالا سر

با سری تا نشد به دین اقبال 

 اثری نیست دیگر از آن خال

آمده مادری به استقبال

هم سفر بود از دم گودال

چون کند خط نور را دنبال

شد میان تنور پیدا سر

در هیاهوی لشگر نیزه

داشت معجر پیمبر نیزه

خواند قرآن به منبر نیزه 

 بود زینب برابر نیزه

گاهی افتاد از سر نیزه

بر زمین خورده بود گویا سر

خواهری گفت با اشاره دل

به فدای تو جان نا قابل

چه بلایی به تو شده نازل

مانده قوس هلال از کامل

شکنم سر به چوبه محمل 

 عاقبت می کشی مرا یا سر

بارش سنگ را قراری نیست

 کوفه را معبر فراری نیست

سنگبازی به کوفه کاری نیست

بانوان را دگر حصاری نیست

دیده ی هرز را حصاری نیست

 چشم شور است کوفه سر تا سر

دیر راهب ز کعبه بدتر شد

راهبی میزبان مادر شد

روی دیوار تازه خون تر شد

شد مسلمان و قبله اش سر شد

شیعه مصطفی و حیدر شد 

 می کند کار صد مسیحا سر

تا به بزم شراب زینب شد

 روز در دیده اش همه شب شد

دید راسی که جلوه رخ شد

 قبلا از ضربه ها محدب شد

چه شده ناگهان مرتب شد

دست مشاطه بوده آیا سر

دست مرد شراب خوار افتاد

چشم نحسی به چشم یار افتاد

چون نی خیزران به کار افتاد

بر لبش زخم بی شمار افتاد

چقدر زیر و رو شد اینجا سر