شهادت امام عسکری ع - 6

از روضه های ماه صفر تا جدا شدی

با روضه های زهر کمی آشنا شدی

اینها برای کشتن تو نقشه می کشند

از لحظه ای که وارد این سامرا شدی

اهل مدینه ای چقَدَر راه آمدی

اما اسیر معتمد بی حیا شدی

کم حرص این جماعت گمراه را بخور

تو برکتی که شامل همسایه ها شدی

آقا عجیب لرزه به دستت فتاده است

حالا شبیه فاطمه مشگل گشا شدی

با تشنگی لحظه ی آخر بدون شک

با پای دل روانه ی کرببلا شدی

رفتی غروب روز دهم٬سال شصدویک

گریه کن تمامی آن صحنه ها شدی

گفتی منم شبیه خودت تشنه ام حسین

همسایه ی غریبی خون خدا شد...

عبدالحسین مخلص آبادی

لبریز شد از این همه غم صبر دل ما

این جاست زمین یا سند غربت مولا ؟

ای  بت شکن فاطمه بردار تبر را

مردیم ز بی گنبدی قبر حسن ها

هرکس که رفت دیدن صحن وسرای تو                        

آتش گرفت سوخت وجودش برای تو                            

گنبد شکسته بودو ضریحی نمانده بود                            

افتاده بود پرچم وگلدسته های تو                                 

یادم نمی رود صف زوار خسته را                              

تشنه گرسنه تابخورند از غذای تو                               

آن گوشه ای که پله به سرداب می رسد                         

پیچیده بود زمزمه ربنای تو                                      

خاکی تر ازحریم تو آقا ندیده ام                                  

حتی پرنده پر نزند در هوای تو                                  

حالا دوباره اشک مرا در می آورد                              

خاکی ترین حیاط،ولی باصفای تو                               

درلحظه های آخرخود میزدی صدا                              

جانم به لب رسید دگر مهدی ام بیا                              

ناله مزن دوباره چنین روضه پانکن                             

مهدی رسیده است پسرراصدانکن                                

خیلی عجیب ازجگرت آه می کشی                               

دیگربس است گریه مکن ناله هانکن                             

خونی که ریخت ازلب تو ارث مادریست                         

ازخون دل محاسن خود راحنانکن                                 

یادسربریده نکن حال توبداست                                      

این خانه رابه تشنگی ات کربلا نکن                              

جان پسربه لب شده بادیدن رخت                                  

درپیش چشم او سراین زخم وانکن                                 

بعدازتو روی شانه مهدیست بارتو                                 

فکرغریب ماندن اصحاب رانکن                                 

اینجااگربه بوی مدینه معطراست                                  

بوی بقیع وچادر خاکی مادر است                                 

امام عسکری (ع)-مدح و مصیبت

غربت شهر سامرا، غصه ی هر شب منه

عکس خرابی حرم، آتیش به جونم می زنه

گرد و غبار حرمت، سرمه چشم نوکرات

خیلی غریبی آقاجون، بگو چی شد کبوترات؟

شب شهادت آقا، می خوام یه آرزو کنم

کاشکی می شد با مژه هام، مرقدت جارو کنم

آقا بذار که جونمو، با هروله فدات کنم

آقا بذار که روم بشه، تو قیامت صدات کنم

سینه زدن با عاشقات، نماز مستی منه

این سینه ی خسته باید، یه روز برا تو بشکنه

تو حلقه ی سینه زنی، وقتی برات شور می گیرم

پاک میشه زنگار دلم، آینه می شم نور می گیرم

این گریه ها روز حساب، توشه ی کوله بارمه

این سینۀ کبود شده، مدال افتخارمه

بندگی رو یادم دادی، با راه و رسم نوکریت

معنی عشق فهمیدم، با اون نگاه دلبریت

معجزه کردی آقا جون، که عاشق خدا شدم

یه تیکه مس بودم که با، نگاه تو طلا شدم

ای آفتاب مهر تو روشنگر وجود                         در پیشگاه حکم تو ذرات در سجود

نور تو بود مشعل کانون کاف و نون                    روزی که هیچ جلوه شمس و قمر نبود

ای شاه عسکری لقب ای فاطمی نسب             آن را که نیست مهر تو از زندگی چه سود

علمت محیط بر همه ذرات کائنات                      فیضت نصیب بر همه در غیب و در شهود

تاریخ تابناک حیاتت ، گر اندک است                    بر دفتر مفاخر اسلامیان فزود

عیسی دمی و پرتو رأی منیر تو                          ز نگار کفر از دل نصرانیان زدود

این افتخار گشته نصیب که از شرف                     در خانه ی تو مصلح کل دیده بر گشود

ای قبله ی مراد که در برکة السباع                      شیران به پیش پای تو آرند سر فرود

قربان دیده ای که به بزم تو فاش دید                    جای قدوم عیسی و موسی و شیث و هود

قرآن ناطقی تو قرآن پاک را                                 الحق مفسری ز تو شایسته تر نبود

دشمن بدین کلام ستاید تو را که نیست               در روزگار چون تو به فضل و کمال وجود

شادی به بزم مردم غمدیده نارواست                    جان ها فدای لعل لبت که این سخن سرود

مدح شما ز عهده مردم برون بود                          ای خاندان پاک که یزدانتان ستود

از نعمت ولای شما خاندان وحی                          منّت نهاد بر همگان خالق ودود

                                    ای پور هادی ای حسن العسکری ز لطف

                                    بپذیر  از مؤید دلخسته این درود

                                                ***                                  سید رضا مؤید خراسانی

آن امامی کو ز سیرت شیوه اش پیغمبری است / کنیه اش ابا محمد وصف نیکش عسکری است

یازدهم برج ولایت نام نیکویش حسن / الزکی ابن الرضا که اندر دو عالم برتری است

منبع فیض الهی است مایه فخر جهان/در میان خلق عالم شیعیان را رهبری است

آنکه با تفسیر خو قرآن نا طق را گشود /حافظ اسلام و قرآن فقه ناب جعفری است

خلق و خویش چو محمد حسن سیمایش حسن/ از مقام علم و دانش عالمان را سروری است

در سیادت احمد است و در ولایت مرتضی / در سیاست از شجاعت ذوالفقار حیدری است

آن عزیزی که مدام در جیش دشمن جای داشت/زین سبب مشهور گشته چون امام عسکری است

                                    نظم عدنان کی توان وصف ثنای او کند

                                    آنکه در عین حقیقت برتران را برتری است

ای که خورشید فلک محو لقای تو بود           ماه را روشنی از نور و ضیای تو بود

توئی آن آئینه حسن خداوند کریم                که عیان نور الهی ز لقای تو بود

معدن جود و سخائی تو که از فرط کرم          دو جهان ریزه خور خوان عطای تو بود

ولی حق حسن العسکری ای آنکه قضا         مجری امر تو و بنده رأی تو بود

حجّت یازدهم نور خدا پور علی                    ای که ایجاد دو عالم ز برای تو بود

من کجا مدح و ثنای تو توانم گفتن               ای که قرآن همه در مدح و ثنای تو بود

نه همین جای تو در سامره تنها باشد          که به دلهای محبّان تو جای تو بود

بی ولای تو عبادت ز کسی نیست قبول        شرط مقبولی طاعات ولای تو بود

نسبت قامت سرو تو به طوبی ندهم            زان که طوبی خجل از قد رسای تو بود

چه غم از تابش خورشید قیامت دارد            آنکه در روز جزا زیر لوای تو بود

همه شب قرب جوارت ز خدا می طلبم         که مرا در سر شوریده  هوای تو بود

در جوار تو ز حق خواهش جنّت نکنم            جنّت ما به خدا صحن و سرای تو بود

دیده گریان نشود روز جزا در محشر              هر که گریان به جهان بهر عزای تو بود

تو ظهور پسر خویش طلب کن ز خدا             چون که مقبول خداوند دعای تو بود

تا ابد بر تو و اجداد گرام تو درود                    غیر از این هر چه بگویم نه سزای تو بود

                                    چه بجز ذکر و ثنای تو بگوید خسرو

                                    بهترین طاعت حق ذکر و ثنای تو بود

                                                                                    (خسرو خراسانی)

تسلیت ای حجت ثانی عش یابن الحسن     زود بود از بهرت تو داغ پدر یابن الحسن

قلب بابت از شرار زهر دشمن آب شد           سوخت  جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن

کودک شش ساله بودی بر پدر خواندی نماز   ریختی از چشم خود خون جگر یابن الحسن

زود گرد بی کسی بر ماه رخسارت نشست   زود کردی جامه ماتم به بر یابن الحسن

قرنها چشم تو گریان است بر جدّت حسین    لحظه لحظه ریختی اشک بصر یابن الحسن

طفل بودی پیش چشمت چشم بابا بسته شد تو نگه کردی او زد بال و پر یابن الحسن

مخفی از چشم همه چشم تو بر بابا گریست سوختی چون شمع سوزان تا سحر یابن الحسن

قرن ها فریاد زهرا مادرت آید به گوش            از مدینه بین آن دیوار و در یابن الحسن

یوسف زهرا بیا با ما بگو آخر چرا                  تربت زهراست مخفی از نظر یابن الحسن

ای سرشک چارده معصوم از چشمت روان     ای زده هجر تو بر دلها شرر یابن الحسن

روز میثم تیره تر می باشد از شام فراق        تا شود خورشید رویت جلوه گر یابن الحسن

                                                                                                (سازگار)

می زند آتش به قلبم سوز داغ عسگری        گیرد امشب اشک من هر دم سراغ عسگری

شد به سن کودکی فرزند دلبندش یتیم        گشت درّ اشک مهدی چلچراغ عسگری

                        در دل صحرای غمها و به دشت سرخ عشق

سوخت از زهر ز پا تا به سرم          آب گردیده خدایا جگرم

پسرم مهدی موعود کجاست ؟        تا ببیند که چه آمد به سرم

دشمنانم همه شادند ولی             گرد غم ریخت به روی پسرم

پسرم گرید و گوید همه دم             پدرم ای پدرم ای پدرم

یاد تنهایی مهدی هر دم                می رود خون ز دو چشمان ترم

طوطی باغ جنانم امّا                     ریخت یارب به جهان بال و پرم

از پس ماه صفر زهر جفا                کرد با ختم رسل همسفرم

پیکرم شمع صفت آب شده            قاصد مرگ نشسته به برم

آب آرید برایم یاران                        که به دل سخت فتاده شررم

ای خدا ، یاد لب خشک حسین       سوزد از  زهر جفا بیشترم

آن حسینی که سرش هست هنوز به سر نیزه ، عیان در نظرم

آن حسینی که به قاتل می گفت    آب ده آب که سوزد جگرم

                        من به ایّام جوانی میثم

                        به گلستان جنان رهسپرم

ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان               سوخت از زهر هلاهل جگرم مهدی جان

دوست دارم که به دامان محبت بنهی          از ره مهر و محبّت تو سرم مهدی جان

معتصم داد به من زهر که با خوردن آن          شمع سان سوخت ز پا تا به سرم مهدی جان

موقع دادن جان از اثر زهر جفا                     روز شد تیره به پیش نظرم مهدی جان

ز آتش زهر جفا گر چه به خود می پیچم       یاد آن سینه و آن میخ درم مهدی جهان

داد زهار بستان زان دو نفر روز ظهور             سوختند آن دو نفر برگ و برم مهدی جان

روز موعود تو از ثانی نامرد بپرس                 کرد نیلی ز چه روی قمرم مهدی جان

پهلوی مادر ما را بشکست و بشکست         زین جنایت به خدا بال و پرم  مهدی جان

                        دل ژولیده از این ماتم عظمی خون شد

                        ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان

                                                                                    (ژولیده نیشابوری)

تسلیت گویم من از سوز جگر یابن الحسن          بر تو از داغ جگرسوز پدر یابن الحسن

معتصم دادش چه زهری کز اشعارش این چنین     می زند چون مرغ بسمل بال و پر یابن الحسن

ز آتش زهر جفا چون شعله می پیچد به خود      قطره آبی بیفشان بر شرر یابن الحسن

من نمی دانم چه حالی داشتی آن دم که زد      فاطمه از داغ جانسوزش به سر یابن الحسن

من نمی دانم به جز ترویج دین جرمش چه بود     کز ستم شد اینچنین خونین جگر یابن الحسن

آه از آن ساعت که می داد آن عزیز فاطمه         بر تو از ظلم ستمکاران خبر یابن الحسن

چون پیمبر رفت از دار جهان بعد از سفر             آتش کین شد به عالم شعله ور یابن الحسن

باب بیت مرتضی را ز آتش کین سوختند            کز شرارش سوخت از ما برگ و بر یابن الحسن

بود زهرا پشت در آن بی حیا در را شکست        فاطمه از ضرب در شد بی پسر یابن الحسن

فضّه را کردی طلب تا فضّه آمد پشت در              دید در خون غنچه اش را غوطه ور یابن الحسن

از فشار در نه تنها پهلوی زهرا شکست              بوسه زد بر سینه او میخ در یابن الحسن

تازیانه خورد اما از علی در بر نکند                زین عمل شد نخل عصمت بارور یابن الحسن

                                    در میان کوچه سیلی زد به روی مادرت

                                    از ره کین ثانی بیداد گر یابن الحسن

شد امام عسگری مسموم زهر دشمنان             دیده گریان شد ز داغش حضرت صاحب زمان

در ره یاری دین جان عزیزش شد به لب              آنکه از حقّ شد وصیّ خاتم پیغمبران

آن گل باغ رسالت از جفای معتمد                    در بهار نوجوانی فصل عمرش شد خزان

گرچه راحت شد ز تبعید و ز زندان عدو               لیکن از فقدان او غمگین جهان انس و جان

                                    از شرار زهر کین در بستر آن فخر زمن

                                    رعشه بر اندام افتادش ز جور ظالمان

                                                                                                 (کربلائی زاده)

شد امام عسگری مسموم زهر دشمنان             دیده گریان شد ز داغش حضرت صاحب زمان

در ره یاری دین جان عزیزش شد به لب              آنکه از حقّ شد وصیّ خاتم پیغمبران

آن گل باغ رسالت از جفای معتمد                    در بهار نوجوانی فصل عمرش شد خزان

گرچه راحت شد ز تبعید و ز زندان عدو               لیکن از فقدان او غمگین جهان انس و جان

                                    از شرار زهر کین در بستر آن فخر زمن

                                    رعشه بر اندام افتادش ز جور ظالمان

                                                                                                 (کربلائی زاده)

آسمان ماتم گرفته از جفا یابن الحسن         سرکشیده ساقی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است    غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

دانم از داغ پدر گریان و سوزانی چو شمع      در کنار قبر او داری نوا یابن الحسن

ای امید آخرین ای روشنی بخش دلم           ای که می باشی کنون صاحب عزا یابن الحسن

                                    در عزای باب خود صاحب عزای مجلسی

                                    بر عزاداران خوش آمد گو بیا یابن الحسن

مهدی ای روشنی دیده کجایی پسرم           ای به دریای الهی تو یگانه گوهرم

تو بیا در برم این لحظه آخر بنشین               تا که از زهر جفا پاره ببینی جگرم

                                    آتش معتمد آنگونه زده شعله به جان

                                    که ز سوز شرر و سوختنش باخبرم